Fotoserie Kwetsbaar

Was mijn zonden weg

Zonden heeft iedereen wel, denk ik. Dingen die je in je jeugd deed en die je je eigen kinderen liever niet ziet doen. In mijn geval is dat absoluut zo.
Ik was een wilde dame: veel uit, veel van huis, en naar school alleen als ik er zin in had—dus ook geen diploma. Ik deed alles om mijn gevoel te verdoven. Niet kijken, niet voelen, gewoon door.

Mijn zoon heeft dat gelukkig helemaal niet. Voor hem wilde ik wél die rechte lijn. Het was superbelangrijk dat hij zijn diploma zou halen. En nu studeert hij. Dat maakt me zo trots—dubbel, driedubbel.
Hij doet alles wat ik ook zo graag had willen doen. En het gekke is: als ik hem zie, voelt het alsof ik een stukje van mijn eigen verhaal alsnog afrond. Alsof ik met hem meeloop langs wegen die ik vroeger misliep. Niet om over te doen wat was, maar om te zien dat het ook anders kan.

Wat ik nu anders kies

Ik kan het verleden niet opnieuw schrijven, maar ik kan wel kiezen hoe ik ernaar kijk.

• Erkennen. Ja, ik vluchtte. Ja, ik maakte fouten.

• Leren. Wat probeerde ik eigenlijk te verdoven?

• Doorgeven. Mijn zoon krijgt de steun die ik toen miste.

• Mild zijn. Zacht terugkijken helpt meer dan mezelf straffen.

Soms vraag ik me af: als ik het opnieuw mocht doen, zou ik het anders doen? Vast. Maar dan was ik misschien niet hier uitgekomen, met deze lessen, deze liefde en deze trots.
Ik was vroeger hard voor mezelf. Vandaag kies ik voor zacht. En als ik naar hem kijk, spoelt er een stilte van rust door me heen. Alsof iemand voorzichtig fluistert: het is goed.