Portfolio

Kwetsbaar

Mijn eerste serie

Dit is een hele persoonlijke serie die uit 5 foto’s bestaat. Het idee was dat het over mijn verleden ging en al vrij snel wist ik het onderwerp: kwetsbaar, want dat voelde ik mij toen ik besloten had om de serie te delen met iedereen.

Ik ben dit gaan uitwerken doormidden van aantekeningen, schetsen en testen. In mijn Charms studio ben ik aan de slag gegaan met hulp van mijn zoon en partner. Dit is het resultaat!

Leesblind

Ik was een jaar of 6 en het was mooi weer, ik moest binnenblijven van de juf terwijl de rest buiten mocht spelen.
Ik had mijn werkje weer niet af en deed alles steeds fout voor de zoveelste keer.
Elke dag gebeurde dit en ik werd steeds onzekerder.

Tot ik een bril kreeg, eentje zoals we dat noemde ‘met jampot glazen’ maar het hielp.
Eerste dag op school met bril kan ik mij nog goed herinneren.
Het was even wennen om de trap op te lopen vanwege diepte verschil. Alles bewoog zo anders om mij heen. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. Ik was helemaal niet dom, ik kon gewoon al die tijd slecht zien!
Later rond mijn 11/12de kwamen we erachter dat ik leesblind was of ook wel, dyslexie. Iets wat niet hielp en ook grote invloed heeft gehad met mijn achterstand op school en mijn onzekerheid.
Zelfs nu vind ik het moeilijk om iets op te schrijven, dit verhaal alleen al…

Het was een hele andere tijd en minder bekend als nu. Gelukkig herkennen ze dyslexie of een andere vorm daarvan veel sneller. Maar heel belangrijk is, dat het niet meer als iemand die dom of lui is wordt behandeld. Want met dyslexie ben je niet dom en zijn wij juist heel goed op andere vlaktes, zoals ik op creatief gebied!

Vroeger

Ik ben nooit goed geweest om mijn gevoelens te uiten op wat voor manier dan ook. Ik hield ze altijd voor mijzelf en deelde ze nooit. Als ik bij andere zag hoe makkelijk dat ging was ik een beetje jaloers op ze, maar mij lukte het gewoon niet.
Als de ander links wilde en ik eigenlijk rechts ging ik toch mee naar links, omdat ik niks kon uiten en dit ook niet durfde.
Ik was ook bang om niet aardig gevonden te worden. Bang voor confrontatie en ik klapte dan volledig dicht, alsof ik in een huls kroop omhelst door angst, werd ik maar onzichtbaar dacht ik dan, dat niemand mij zag.

Nu ik ouder ben wordt het een stuk minder maar helemaal weg, gaat het nooit.
Jezelf accepteren is een hele lange weg maar stukje voor stukje 🧩 kom ik er wel.
Self portrait 2020, vulnerable.

Het onzichtbaar leed.

Iets wat ik altijd met mij meedraag de hele dag. Waar ik mee op sta en mee naar bed ga. Waar ik mee moet leren leven en wat ik een plekje heb moeten geven.

Het zal altijd blijven maar ik heb het wel ergens ver weg, heel ver weg in een kluis opgesloten. Het onzichtbaar leed van misbruik en geweld.

Was mijn zondes weg.

Zondes heeft iedereen wel, denk ik. Dingen die ik gedaan heb in mijn jeugd die jij je eigen kinderen liever niet ziet doen. Nou in mijn geval is dat absoluut wel zo.
Ik was een wilde dame die veel uitging, veel van huis was, alleen naar school ging als ik er zin in had; dus ook geen diploma. Ik deed alles om mijn gevoel te kunnen verdoven.
Mijn zoon heeft dat gelukkig helemaal niet. Ik vond het daarom ook superbelangrijk dat hij wel zijn diploma ging halen en nu studeert hij. Dus ik ben super, super trots op hem.
Hij doet alles wat ik ook zo had willen doen, en dat voelt goed. Net zo goed alsof ik het zelf doe!

Vrede

Iedereen heeft wel een verleden, een rugzak die je met je meedraagt. Voor de een is hij zwaar en groot, en voor de ander klein en licht.
Maar het blijft op de achtergrond je leven beïnvloeden op wat voor manier dan ook. Ik laat mij niet meer sturen door het verleden. Het is goed zo, ik heb er vrede mee. Je wordt er in ieder geval wel heel sterk van!

Filmpjes

Making off

Zee piraat

Helse rit met de bakfiets!

Het spookhuis

Een ster in de lucht